Bakınca küçülüyor. Çocukken köydeki yaşlı adamlardan biri beni uzunca bir süre taciz etmişti. Sonradan onun Yasemin ablanın babası olduğunu hatırladım. Annem sağlık ocağında çalıştığından beni anaokulundan almaya Yasemin abla gelirdi ama o gün o bunak herif gelmişti. Durmadan ağzını şapırdatıp duruyordu; bu da beni arkadaşlarımın yanında utandırmıştı. Elimden tutup beni Devamı…
İÇERDEN KARARMIŞ 1994…2020,Vakıflar Abla… Taş olsa çatlar. Her şey sonunda konuşuyor. Yasemin abla uykusunda konuşurdu. Elleri tebeşir gibi beyazdı ve birini hep yatağın kenarından sarkıtırdı. Onu hastaneye kaldırdıklarında evin içinde gül kokusu vardı. Yatağın altına girip sesleri dinlemiştim. Duvarın ardında birisi ağlıyordu. Karnımın orta yerinde kötü huylu bir şey köklendi. Devamı…
Mikail köye döndüğünde yağmuru da peşinde getirmişti. Usta birliğindeyken kışlanın soğuk gri duvarlarına buraları hep güneş altında resmederdi. Oysa şimdi mayısın ortasındaki yağış geçmişin hayaletlerini geri çağırmıştı. Anasını toprağa verdiği günü hatırladı; gün batımında boyunu aşan sarı sapların arasından yalınayak yürümüştü. Çocukluğun sonsuz gerçekliğinde kayboldu Mikail. Anıların acı tortusu damağına Devamı…
Mihriban ve Yakup’un anısına Dıbı dı dıbı dı dıs… Dıbı dı dıs dıs dıs… Dıp dıbı dıp dıbı dıs… Dıbı dı dıbı dı dıs… Dıbı dıs dıbı dı dıs… Dıbı dı dıs dıs dıs… Dıbı dı dıbı dı dıbı dı dıs dıs dıs… Köpeğin pamuk gibi tüylerini okşuyorum. Durmadan soluyor Devamı…
What is to give light must endure burning. Viktor Frankl Mazlum’u görseydiniz yüzündeki kederi sabunla yıkamak isterdiniz. Düş kırıklığının katıksız sureti gibiydi zavallı. Dalından kopup yere düşen her şey için iç çekerdi. Onu kaç kez kez köy mezarlığının duvarına yaslanmış ağlarken gördüm. Eğik bir mezar taşından farksızdı. Sonra akşamları kahvede Devamı…
Run to the rescue with love And peace will follow River Phoenix Terapinin üçüncü ayında ilginç bir şey oldu. Nesnelerin içinden geçebildiğimi öğrendim. Terapistim her zamanki neşeli yüzüyle elimi sıktı, yüzünde çiçekler açıyordu. Karşıma çıkan duvarları aşmaktan vazgeçtiğim için beni tebrik etti. Ona göre artık teslim olmayı öğrenmiştim. Devamı…
Majid sahip olamayacağı şeyler için asla acı çekmezdi. Ona bunu nasıl yaptığını sordum. Bana inci gibi dişleriyle gülümsedi. Canım arkadaşım benim. Acı çekmediğimi nerden biliyorsun? Çünkü sen hep neşeyle keman çalıyorsun ve rengarenk kazaklar giyiyorsun. Ama bu acı çekmediğim anlamına gelmez ki. Aksine ben acı çekmeyi Devamı…
Dövüştüm, Tanrılar meydanında, Ölümle el ele. Anonim Yüzleşmek kor ateşten bir dağı tırnakla kazımaya benziyor. İnsan böyle şeylerle sınanıyor işte. Keşke koca evreni iki parmağımın arasında tutabilseydim. Böylece başını okşayabilirdim. Benim iyi kalpli dostum canına kıymaya karar verdiğinde onu evinde ziyaret ettim. Son bir senede öyle küçülmüştü ki Devamı…
Yo listen up, here’s the story About a little guy that lives in a blue world And all day and all night and everything he sees is just blue Like him, inside and outside Eiffel 65, Blue Oğlan dedi ki sen Cara Delevingne’e benziyorsun. Benim adım Büşra dedi kız. Bana Devamı…
Fotoğrafını çekiyorum. Fotoğrafını hep çekmek istemiştim. Bunu kayıtsızca kabulleniyor. Madem istiyorsun… Ama saçlarım güzel çıksın. Bunu nasıl yapacağımı bilmiyorum. Düşünme, kaybolma, yap, çek şu fotoğrafı, salak! Çıplak dallardan birine asılmış sallanıyor, bacaklarını karnına çekmiş. Bu nasıl ağaç? Ne kadar çirkin bir ağaç bu? Grotesk ve çiğ… Beline Devamı…
Naber? Aşağıda dürüst olmaya çalıştım. Örümcekler sığacı seviyorlar. Geceleri insanların gölgeleri boylarından daha uzun oluyor. Yeterince sessiz bir odadaysan dışarıda rüzgarın yaprakları süpürdüğünü duyabiliyorsun. Gözlerini sımsıkı kaparsan bir süre sonra hatıralar zihninde nar lekeleri gibi beliriyorlar. Çok fazla koşarsan kaygıları geride bırakabiliyorsun. Mavi renk gerçekten sakinleştiriyor. Canın yandığında kulaklarını kapayıp Devamı…
Hapşırdığımda Gözden yitirdim birden,Tarlakuşunu Yokoi Yayu “Sakat bir köpek vardı, hatırladın mı? Gri, kangal kırması bir şey.” “Onlardan çok vardı.” “Bunun arka bacağı kısaydı. Kral diye çağırırdık.” “Bana hepsi aynı gibi gelirdi.” “Öyleydi harbiden. Neyse işte. İnsan çocuk olmayı özlüyor.” “Bence köpekler de çocukları özlüyordur.” “Evet. Belki de böyle düşünmek Devamı…
“Şişşt! Fış Fış! Kayıkçı! Buraya bak hele karşıdayım! Aha bu ince demir parmaklıkları görüyon mu çocuk? Burdan bir kafam görünüyor amına koyayım! Çükümün başı dudaklı bak hele! Yüzüme bak ne yapıyorum şimdi! Yeter daha bi gün daha tutamazlar burada beni. Alnımı görüyo musun alnımı?” TUP! FFFRP! ŞIRRK! ŞIRK! ÇIRT! Devamı…
…hayat ne tuhaf, ne sırrına erilmez ve nadiren harika bir şeydi böyle. Undermajordomo Minor, Patrick deWitt Serap Ali’yi bulduğunda belki de yazın son gecesiydi. Şimdiden havada sonbaharın hüzünlü kokuları esmeye başlamıştı. Cırcır böcekleri uçsuz bucaksız tarlada aralıksız ötüyorlardı. Yıldızlar tepede cam kırıkları gibi ışıldıyor, Serap’ın güneş görmemiş yüzü ay gibi Devamı…