Şiir

Yorgunluğumu alınmayın üstünüze Benim derdim kendimle Belki bir kuşun ötüşü Belki bir kuğunun gülüşü Belki de bir şimşeğin çakışı Yeter

Dans edelim seninle denizin ortasında, Ufukta güneş doğuyor sevgili, Söyler misin? benim kadar içini ısıtabilir mi? Ayaklarımızı okşayan mavi bir

Bir yanım âlem-i ervahda yanar.  Yâr, bilmez miydin ruhumun cürmünü?  Hangi kuş konar hüznün penceresine?  Kim sever böylesine taş kalbi?

İçimdekileri anlatacak kelimeleri seçemiyorum. Bu bilinmezlik neden kaynaklanıyor onu da bilemiyorum.  Tek bildiğim öylesine yorgunum ki hiçbir şey yapamamaktan  Kemiklerim

Bir sabah uyanır ve yatana kadar içmez alkolik  Parlak ışıklar sönüp mekan kepenk indirince söyler en güzel şarkısını assolist  Doktor

Üstü saydam kaldığında anladım  Hüzünlerin , ümitsizliklerin yavaş yavaş tepemize binebileceğini  Sindire sindire işlerken içlerine öfke  Seyirci kaldılar…  Belki ben

varsa bir avuç kahve alayım  ruhunla kavrulmuş olsun  sokakta ilk görüşüm seni  ya da topuklarının ilk süzülüşü mü demeliyim  hepiniz