Ah annem sensiz yaşam var olsa da çok zor
Kokun
Bakışların
Kollarını açarak
Sarman
O yumuşacık sinende
Yatmak
Olmasa da yaşamaya çalışıyorum
Buz gibi bedenimle yanarım sensiz
Güneş âlemi yakarken donarım sensiz annem
Suyun başında iken susuzluktan ağlarım
Dudaklarım susuzluktan çatlarken
Pınarın başında akan şırıl şırıl su sesine rağmen
Susuz kaldım sensiz annem
Anlatsam anlatamam
Sensizliğin türküsünü annem
Yazamam mısralara
Yazarken ben ve mısralarım ağlarken gülemiyorum sensiz annem
Mendilin elimde gözyaşlarımı hala onunla siliyorum ve kokunu içime çekiyorum
Yatarken mendilin başucumda kokunla yatıyorum
Sensiz yeryüzünde gezen bir avareyim
Kuşların kanadına yükledim hasretini alıp benden uzağa götürsünler diye
Ağır geldi geri getirdiler annem
Kim bilebilir ki bu duyguları
Annesi ölmemişse
O soğuk mezar taşını öpmemişse gözyaşları içinde
Bana açtığın kapılara elimi sürmüyorum
El izin kaybolmasın
Kokun yok olmasın diye
Mezarındaki toprağı kokluyorum
Senin gibi gül kokuyor
Cennet kokuyorsun annem
Gurbet ilinde mezarın başında olmaya hasret kalsam da
Dualarımla başucundayım her gün annem
Mehmet Aluç
