Duvarlarımdın sen
Kan revan içinde çarpışırken sessizliğinle
Parmak uçlarımla soğukluğunu hissettim
Katılığını kabullendim
Ve hayata kayıtsızlığına öykündüm
Var etmeye çalışırken
Bu çok sesli sessizliği
Bu bitmeyen senfoniyi
Şimdi şimdi anlıyorum
Bulutlu gözlerinin var ettiği
Coğrafyanın ardındaki hikayeyi
Boşverdim
İnsanlar hep yaşayamadıklarının
İntikamı için yaralarlar diğerlerini
Bense hep sevdim ruhumdaki izlerini
Kabullenmek istemediğin için
Hayatın herkesi uğrattığı
O büyük yenilgiyi
Belki bir gün anlarsın
Kabullenişlerin en zoru bile
İnkardan iyidir
Ve sustukların
Daha belirgin görünür yüzünde
Açtığın yaralar kadar gerçektin
Ve ben yaralarını yaralarımdan bildim
Özgür Gökhan Ergüven
