Sarhoş gibi kalkıyorum yatağımdan, çarşafıma yaşlılığımı siliyorum, senin olmadığın bir yerde uyumak ciddi ciddi ağrıma gidiyor artık. Hani dudaklarını aralamak bile zordur ya bazen, yine de bir sigara yakmak gibi bir şeydir umutlanmak, ben de işte hayattan umutlanmak istiyorum, sessiz bir sokağa açıyorum balkon kapısını, çırılçıplak bütün çirkinliğimle oturup seni okuyorum kendime.
Kahverengi bir ampul yüzüme ışık tutuyor, yorgun ve paslı görünüyorum sanırım. Sana tam tutamaklı bir cümle dahi vaat edecek mecalim kalmamış gibi, ben de yedi ceddine siktiri çekiyorum bütün samimiyetsizliklerimin.
Beni olduğum gibi sev, senden tanrıya dair bir parça da istemiyorum. Çoktandır tanrıcılık oynayanlarla işim bitmiş benim. Bütün ihtirasımla emdiğim bu tütün, bir de ne yana düşerse düşsün ellerimin seni ezberlemiş olduğuna güveniyorum.
Henüz sabaha çok var, saatin kaç olduğundan emin değilim. Hiçbir zaman zamanı arşınlamakta bir yakalı kadar başarılı olamadım. Beş para etmez bir şey için tutup beni yoruyorsun, önceden sarf edilmiş bütün kelimelerin ya öksüz ya yetim olduğumu hatırlatıyor, beni yeniden incitiyorsun, seni her hatırladığımda.
Yarım yamalak bir tecrübe uğruna sana incinmeyi göze almış bu kadar karanlığa bulanmışım, ya buna ne demeli. Ya da böyle bitmemeli dediğimiz her şey uğruna sarf ettiğimiz onca gereksiz, lüzumsuz boş çaba. Varsın hiçbir yere çıkmasın çilemiz, ne fark eder, yine de tutamadığımız bütün sözlerimizle öleceğiz, verilen sözler uğruna ölmeyi göze alamadığımız için.
Hiç kimse hiçbir zaman yeterince hoşgörülü, yeterince âşık ve yeterince insan olamaz. Bu yüzden Hemen her şey gözden çıkarılabilirdir, ama ben henüz vazgeçebileceğim herhangi bir şeyi sevemedim, sen dâhil.
Sana yazılmış bütün şiirlerin ve bütün yazıların üzüntülü bir hali var, elimde değil. Bazen tekrar yatıyor uyuyamıyorum, ellerimi geceye düşürüyorum arkandan, gelip üstümü ört istiyorum, gelip üzerime yat, seni sıcak tutayım.
