Eskiden karanfiller vardı sokağımda ya da en azından ben öyle hayal ederdim. Karanfil kokusunun avuçlarımıza, saçına, dudaklarına, kirpiklerine kadar her yerine bulaştığını hayal ederdim. Mavi bir yorganının ucundan İzmir, saçlarının kahvesinde kıvrılıyordu.
Her seferinde ayakkabılarını başka bir köşesinde çıkarırdım odamın, her seferinde odamın başka bir köşesinden toplardın kendini. Sonra gidip karmakarışık kâğıtlara, olmadık kapkara bir fontla kendimi yazıp buruştururdum arkandan. Çıplak ayaklarının cilasız döşemelerimde bıraktığı buğuya ağlardım. Kendimi İzmir’e kapatmak isterdim, İzmir’i de arkada, odamın içinde bırakırdın.
Berzah
