Küçük bir çocuktum henüz
Tabanları yırtık ayakkabılarımızla maç yapardık
Mahallemizin tozlu sokak aralarında
Susayınca tükürüğümüzü yutardık
Yorulunca kaleci olurduk sırayla
Erkekliğe toz kondurmazdık
Küçük bir çocuktum henüz
Evinin önünde park halindeydi arabası
“Sikerim ananızı” derken
Topumuza bıçağı saplayan adamın
O gün sormuştum anneme
Ne demek istedi bu adam diye
Ayıp ! dedi annem
Sen sen ol,sakın küfür etme
İşaret parmağını yüzüme doğru salladı
Dün gibi hatırlarım
Büyüyüp kocaman bir adam oldum
Bilseydi annem mütemadi sarhoşluk anlarımda
Adının dudaklarımdan hiç eksik olmadığını
Ayıplardı yine beni
“Ben sana küfür etme demedim mi” derdi
İsmini yasaklı bir şiir gibi saklardım
Dudaklarımın bodrum katında
Ne top oynar
Anneme küfür ettirirdim
Ne sana aşık olur
Kendi hayatımı sikerdim
Küfürler için beni bağışla
Sen sen ol,sakın bir daha sevme !
Doğuhan Uzun
