Bir keresinde ona şiir yazmamı istemişti. Reddettim. Eğer sorsaydı söylerdim. “Nihalcim,” derdim. “okumak bana yazmamaya öğretti. Hani var ya yazarlar,” kesin bu anda nefesim kursağımda kalır, “Kimlere ne anlatıyoruz.” derdim, kendi kendime. Anlatsam anlayacak mı?
Daha ilk görüşümde beni kendine bağlamayı başarmıştı. Hayır, bunda onun suçu yok. Ben çok etkilenmiştim ondan. Normalde konuşacak hiçbir konu, hiçbir ortak özelliğimiz yokken onunla tanışmak istemiştim. Nedenini bilmediğim- ayrıca bilmekte istemediğim- bir şey beni ondan etkilenmemi sağlamıştı.
Boş bakışları, etrafa saçtığı salak gülüşler onu diğerlerinden farksız yapıyordu. Ama yine de, dedim ya işte, bazen oluyor öyle arada. Hoşlanıyorsunuz birinden, çok seviyorsunuz, hak ettiğinden daha çok değer veriyorsunuz ama sırf siz istediğinizden. Hatta bazen tek taraflı olsun istiyorsunuz. Sadece ben hissedeyim, sadece ben yaşayayım. Meğerse bencil bir duyguymuş aşk.
Öyle evleneyim, çocuk yapayım, soyum devam ettin olayı değil bu bahsettiğim. Gerçekten hissetmekten bahsediyorum ben. Hayatta olduğuna dair derin bir his bu.
Zaman akıp gidiyor. Nihal günden güne değişiyor ama özü hep aynı kalıyor. “İnsanoğlu,” diyorum ben de, “ne acayip bir varlık. Önce seviyor, sonra çok seviyor ama o sevsin istemiyor.”
Ayça GÜREL
Görsel: https://zeynepnazan.wordpress.com/2015/04/26/uzak-ve-kor-adnan-azar-2/
