Değişmez mi dersiniz hayatın anlamı ? Bir çocuk için farklıyken, bir işçi için farklı değil midir hayat ? Annemiz ölmüşken farklılaşmaz mı ? Ya da bizim son nefesimizi, birazdan alacağımızı bildiğimiz o anlarda ? Demek istediğim hayat gerçekten herkesçe ve her zaman da farklılaşıyor. Şu hayatın bir anlamı var dersek, ki var, öyle görünüyor, öyleyse bu çok fazladır. O kadar fazla ki, bu yüzden anlamsız. O kadar çok şey ifade ediyor ki bu yüzden hiçbir şey ifade etmiyor. Gariptir, insan için çok değerli, anlam dolu; okullar, meslekler, para, ideolojiler oysa kapsamında koca bir anlamsızlık yatarken. Öyle olmaya devam edecek, sike sike öyle olacak. Başka ne olabilir ki ? Bir bok olamaz. Yıkılır altında kalırız bu anlam felsefesinin, aç gezeriz sokaklarda. Bu yüzden köledir ya insan, ya da öyle kabul etmiştir kendini. Yoksa niye götünden uydursun kul muhabbetini. Asabiyim çünkü benim de hayata yüklediğim koca anlamlar var. Bir kız mesela, hatta onun için okumak, yazmak, dinlemek, konuşmak hepsi koca anlamlarla dolu. Sürekli bilim adamları der ya; bir karıncayız bu kozmosta, lan karıncanın ne derdi olabilir, al çekirdeğini götür yuvana. Ne diye çıkardık lan başımıza bunca dalavereyi. Doğru ya biz çıkarmadık. Birilerinin hayatlarına mana katabilmek için savaşıyoruz, çalışıyoruz, harcıyoruz, ölüyoruz. Hepsini, bir avuç orospu çocuğunun, bu dalavereleri başımıza çıkartanların hayatlarına bir mana katabilmek için yapıyoruz. korkuyoruz çünkü, “Korku kötüdür.”, der Yoda usta nitekim korku öfkeyi, öfke nefreti nefret acıyı doğururmuş. Doğru olsa gerek ki öfkeliyim şuan. Bütün bu anlamsızlığı sömürenlere öfkeliyim. insanları inciten, ve bunu yaptığı için sevilen herkese öfkeliyim. Ütopik bir öfke değil lan bu, aksine hayatımızın en içinden.
Ömer Bilgiç
